සින්ඩරෙල්ලා

සින්ඩරෙල්ලා…

නැවතත් එනු මැනවි

ප්රිය සාදයේදී 

සොරාගෙන ගිය

මගේ හදවත වෙනුවට

ඔබේ ආලය රැගෙන….

   ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

ප්‍රථම ප්‍රේමය

ප්‍රේමයේ ඇටකටු

පෙට්ටියකට දමා

නැවත නැගිට ආ නොහැකි ලෙස

ඇන ගසා වැලලූ

සතර රියනෙහි

බොහෝ කලකට පසු අදටත්

වල් වැදුනු බිම් කඩෙහි

මතක වැහි පොද වැටී

ප්‍රේමයේ සුදු මිනි මල්

තවමත් සුපිපේ ඔබේ නමින්ම

    ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

කඳුළු වරුසාවට පෙර

කඳුළු වරුසාවට පෙර

අකුණු සැරයක් වෙලාවත්

නුඹ හිනැහුණානම්

දරාගන්නට තිබුණි

මේ දුක…

            ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

රාත්‍රිය තව ටිකක් දිගුවෙන්න

මම පතමි රාත්‍රිය 

තව ටිකක් දිගුවෙන්න

අතැඟිලි ලිහී ගිය 

කාරනා විමසන්න

දිවා කල පුරාවට

පටලවාගෙන අතිනත

නුඹ සමග ඇවිද ගිය

වෙහෙසකර දුෂ්කර

ගමන් මග දෙස

ආපසු හැරී

වැරදුණු තැන් 

සොයා බලන්නට

මම පතමි රාත්‍රිය 

තව තවත් දිගුවෙන්න

හෙට නැගෙන අරුණැල්ලට

සුබ සිතින් සැරසෙන්න

         ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

සිහින කුසුම

කිසිවෙකුත් නාඳුනන බිමෙක 

සුවඳ තවරා ගිය

දිනපොතෙක පිටු අතර හමුවූ

සිහින කුසුමය

නුඹ 

ජීවිතය සරසමින්

අතින්වත් නොඅල්ලා 

ආදරය කියාදෙන..

           ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

කඳුළු වලට පෙම් කරමි

මේ කදුළු කැට

තෙත බරිතව දුකම 

පමණක් නොව

ඉන් මිදීමට 

අලුත් බලාපොරොත්තුවක් ද

කැටි කොට 

දිලිසෙන බැවින්

මම ඒවාට පෙම් කරමි..

             ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

අනවසරයෙන් ගෙතූ කවි

ඔබ මා සතු නැත

ඔබ ගැන ලියන්නටද මට වරම් නැත

එබැවින් මේ සියල්ලම

අනවසරයෙන් ගෙතූ කවිය

~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

වාරනය

මම වර්නවත් වූ ලෝකයට

කැඩපතක් ඇල්ලූයෙමි,

දැන් ඔබ 

කැඩපත බිඳ දමා

ඒ ලෝකයම තනි වර්නයකින්

සීමා මායිම් තුල

ප්‍රතිනිර්මානය කරන්නට

මට අන කර ඇත

සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ

තව සොහොනක් තැනේවිද ඉතිං??

රැකියාවක් නොමැතිව

ගෙදර ප්රශ්න උහුලාගෙන 

හූල්ලමින් ඉන්නා විට

දෙවනි ලෝක යුද්දෙ මැද්දෙ 

සීයේ නුඹ ගිය පාරෙම 

ඇදී ගියා මං

හීන ගොඩක් පොදි බැඳගෙන

තුවක්කුවත් කරේ තියන්

හිත ගැහි ගැහි යුද්ධය වෙත පිය මැන්නා දැං

පේවී "ආරක්ශාවේ" සිල් පදයට

අපි වගේම මිනිසුන් වෙත

තුවක්කු කඳ මානාගෙන බලන් හිටියා මං

ඉහලින් එන අණ රැකුමට 

පිට පිට වෙඩි තියනා විට

ලේ කැටි විසිරෙනු දැක සිත නොසැලුණා නොවේ ඉතිං

මිනිසුන් රැකුමට ආ අප

පුහුණු කලේ නැසුමට බව

ටිකෙන් ටිකට මගේ හිතට තේරුනා සෙමින්

ඕටී නැත නිවාඩු නැත 

දින ගණනක් හාමතේය

හීන අහුරු බොල් හුළඟට වීසි කලා මං

‍යුද ගිනිදැල් ඇවිලීගෙන

වෙඩි පිට වෙඩි වදිනා විට

මගේ හුස්ම වා තලයට විසිරුණා සැනින්

දෙපයින් යුදයට ගිය මම

කර මතින් නිවසට එන කොට

අම්මා අක්කා බිම හැපි හැපි වැලපෙනවා දැං

රට රැකුමට ගිය පුතු ගැන

අනිත්‍ය බව සිහි කරමින්

හාමුදුරුවෝ පවුලේ අයට බණ කිව්වා ඉතිං

අතු වැහැරුණු නුග ගහ යට

සීයේ නුඹෙ සොහොන ළඟින් 

මගේ මිනිය හතර රියනෙ වල දැම්මා උං

දහස් ගණන් මිනී මතින්

රතු පාවඩ පලස මැදින් 

යුද ජයග්රහණයේ ප්රීතිය සමරනවා උං

සීයේ අපි දිවි පිදුවා නොවේ රටට

කිරුල දරන්නට පොරකන 

ලේ රසට ලොබ වුනු රැලකට ගොදුරු වුනා ඉතිං

සීයේ අපෙ මරණින් පසු

නිමාවුණා නොව යුද්ධය

තවමත් යුද ගිනි තැන තැන අවුලනවා උං

සියක් දහස් බොරු ගොතමින්

යුද බිම වෙත දක්කනකොට

හෙට දවසෙත් උන් වෙනුවෙන්

සීයේ අපෙ සොහොන් ලඟින් 

තව සොහොනක් තැනේවිද ඉතිං??

                                                ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

ත්‍රස්තවාදීන්??

 *2019 පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් පසුව මුස්ලිම් ජන වර්ගයට එරෙහිව සිංහල වර්ගවාදීන් දියත් කල දඩයම සම්බන්ධයෙනි

“ත්‍රස්තවාදීන්” යැයි නම් කොට

කුලී ගෙයින් දොට්ට දැමූ මොහොතෙහි

ඇදිවත පමණක් තුරුළු කර

පිය නැගුවෙහිද සොයා තවත් රැකවරණක්

ජීවිතය පුබුදුවාගන්නට 

ගොඩ නැගූ සියළු සිහින විසි කොට

යාන්තමින් දිවි රැකගන්නට

සඳ මඬල සේ හිනැහුනු 

මුව මඬල

අඳුරු වලාවකින් වැසී

සුළං රැලි සමග කරට කර දගකල

කෙහෙරැලි

ශෝකයෙන් බරව කුලෑටි වී

සුමිහිරි තැන් බලා හිනැහුණු

තරුනෙත් යුග 

රැකවරණක් සොයා වෙහෙසෙනවද

අන්ධකාරයට මුවාවී

බෙදුම්කඩනයන් අඳිමින්

ගොදුරු සොයා ඇදෙන රකුසන්

“මුස්ලිම් විරෝධයේ”

දත් විලිස්සමින් පියවර මනිනා හඬ

ඇසී රෑ සිහිනෙන් හඬනවාද

කඳුලු කැට බර වැඩිවී පහතට 

නැමුණු මුහුන ඔසවා බලනු

ඈත අහසෙහි 

පුංචි තරුවක් පායා එනු ඇත

අන්ධකාරය පලවා හරින

හිරු විලසින්

                  ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

සමාවුව මැන

මුනිවත රකිමින්

තරු නෙතු අගින්

ගිලිහී

මල් පෙති මතට ඇද හැලෙන

කඳුලු කැට පිස දමන 

කුමරිය

සමාවුව මැන

මලක් සේ මොලකැටි

නුඹේ හදවත 

බඹර තුඩු අගින් රිදවූ වරදට

දැනුනේම නැහැ 

නුඹ මලක් බව

ඇසුරු කෙරුවත්

මෙතරම් කාලයක්

සුමුදු මල් පෙති

තැලෙන පොඩිවෙන

‍රිදී සීරී කඳුලු මතුවෙන

රැවුම් ගෙරවුම් මගෙන්

ලැබුනා නොවෙද නුඹ හට

සමාවුව මැන

නොයෙක් බාධක අතර

රුදුරු මග ඇවිද යන විට

දැනුනු දුක් ගින්දර

නුඹ හමුවේ පෙන්වුවාට

 

දුරස් කර ඇත 

අප දෙදෙන 

මුහුණදුන් කම්කටොලු

ජීවිත ගමන තුල

එකිනෙකා හඳුනාගත නොහැකි තරමටම

                                ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

නාස්තෙන්කා!

නාස්තෙන්කා,

එනවාද නැවතත්

රෑ නවයෙ කනිසමට

හිරු නොබසින රැයක

එදා අප දොඩමලු වූ

මේ බංකුව මතම හිඳ

බෙදාගන්නට දුක සැප

අසන්නට 

“සිහින දකින්නෙකුගේ ජීවිත කතාව”

නාඳුනන මා මුණ ගැසුනු පළමු රැයෙහි

දන්නාඳුනන ලෙස කතා කල සැටි

සිනාවෙන් බර මුහුණ පහතට නමාගෙන 

ලැජ්ජාබරව රත් පැහැගත් කොපුල් සැඟවූ සැටි 

වෙවුලන දෑතින් ඔබ දෑත පටලා

සක්මනේ ගිය සැටි

මතක පොත පෙරලා යලිත් කියවන්නට

කිසිවෙකුට නෑසෙන කොනක 

බංකුව මත හිඳ

ජීවිත කතා අසා උන් හැටි

කළුවන් ඇසි පිය මත 

මැණික් කැට රඳවමින්

මා සුරත ගෙන පරිස්සමට

කඳුළු කතාව මිමුණුව සැටි 

රෑ මැදියම ගෙවෙන තුරු

අත් පටලා ගෙන 

දොඩමලු වූ සැටි

හද කවුලු විවර කර

යන්තමට කොහෙන් හෝ වැටුණු

පහන් එලියෙන් දෑස බලාගෙන

ලිහී නොයන සේ සුරත තදින් ගෙන

රැය පුරා ආදරය කෙඳිරූ හැටි

සඳේ එලියෙන් 

මං මාවත් දිගේ ඇවිද

ගියෙමු

පෙම් බස් දොඩමින්

සිහින මවමින්

එහෙත්,

ඔබ යලිත් නොඑනු ඇත

මා හා ගෙවන්නට ඒ දවස්

ඔබ හා ගතකල දිනයන්

සතුට පිරි දිනයන්‍ ය

හුදෙකලා මා ලොවට

නාවාට කම් නැත

නුඹ හා ගෙවුනු

ඒ ප්‍රමෝදයේ 

එක් මිනිත්තුවක්

හොදටෝම ඇති මට

ජීවිතයටම සෑහෙන්න

               ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~