තිත්ත මතක

ජීවිතේ විවිධ කාල වල

විඳ ඇති මුත් නොයෙක් රස

ලුනු රස

ඇඹුල් රස

පැනි රස

තිත්ත රස

අදටත් සීනි අහුරක්

අල්ලකට ගෙන

රස බලන විට

දැනේ එදා කුඩා කලදී

හුරු උනු

දිව අගම තැන්පත් වුනු

අපුල 

ඇ‍ඟම හිරි වට්ටන

තිත්ත රස මතුවේය

පැනි රසත් සමගම

            ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

සඳ නැගෙන සඳ

හඳ රැයෙහි නැගෙන සඳ

සඳ ඔබේ තරුන හද

හද මගේ සිඹින කල

කල් ගෙවේ නොදැනීම

පෙම් වදන් සිත් කළුව

කළුවර තිර බිඳ හැර

හැර දමා දිවි මග තනි

තනි රකී අසලින්ම

ඔබ හදින් පිය ලඳ

ලද  පෙමින් දැල්වෙන

දල්වන මා සිත් පහන්

පහන් කරයි ඔබෙ ලොවත්

සඳ ලඟටම ආවිට

ආවාට, පෙනෙනා අඳුරු

දුරු කෙරෙයි ලැබ එලිය

එලි වැටෙන් මා හදෙහි

        ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

පෑගෙන සිහින

අහස් කුස පරදවන මාලිගා තැනින් තැන

උන් තනන විට පෑගේය අපෙ සිහින ඒවාට

~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

අමතක කිරීම

ඔක්කාරයට එන කටුක ගඳ

ඈත මෑත නොපෙනෙන දුමාරය

අතරින් පියනගමි  

දුක් වේදනා පුරවාගෙන

අඳුරුම කෙලවරේ ඇති

පාළු මේසයකට

ටිකෙන් ටික හිස්වන 

මීවිත පිරුනු වීදුරුවෙහි

ඔබේ හ‍ඬ දිය කරමි

නැගෙන දුම් කැරලි අතරෙහි 

ඔබේ රුව සගවා

දැවී යන සිගරට් කොට

තුල

ඒ මතකය අළු කරමි

සිතට වදදෙන මතක 

පලවා හැර

පාව යමි  නිදහසේ

සැබෑ ලොවින් ඉගිලී

වලාකුලක්වත් නොපෙනෙන

ඉමක් කොනක් නොපෙනෙන

හිස් අහස පුරාවට

වීදුරුව හිස් වන විට

පියාපත් අබලන්ව

ඇද වැටේ සැනෙකින්

නුඹේ මතක කඩු තුඩු පිරි

පොලොවට

තුඩු ඇනී දැනෙන රිදුම් සමගින්

ඔබේ රුව හෙමිහිට මතුවේය

දුම් වලා අතරින්

                      ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

කවි නොලියන හෝරාව

ඉර මියෙන සැඳෑවක

කොල පැහැය ඉහිරුනු උයනක

ඔබේ අතගෙන ඇවිද යන විට

නැගෙන කවි පද 

කොහේදෝ තිබී සොයාගත්

කොල කැබැල්ලක අමුනන විට

දෑතේ එල්ලී

යාන්තමට කොනිත්තා

මුරන්ඩුව ඉල්ලන්නීය නුඹ

නුඹ වෙනුවෙනුත් කවියක්

නිදි වරා තුන් යමට

පදවැල් ගොතා එකිනෙකට

කවියක්  පලකල විගසට

ඇවිටිලි කරයි නුඹ

"අනේ මා වෙනුවෙනුත් කවියක්"

මා පිලිතුරක් දුන් විට

නුඹ වෙනුවෙන් කවියක් ගොතන්නට 

පදවැල් මදිය මට.

නෝක්කාඩුවෙන් ඈ හැරේ ඉවතට

අවනඩුව මුහුන තුල සඟවගෙන

පවසයි

"කවි ලියනවා හැරෙන්නට 

මා වෙනුවෙන් කොහිද කාලයක්"

ඉතින් මා කවි ලීම මඳකට නවතමි.

සොඳුර පිලිගන්න,

මේ කවි නොලියන හෝරාව

නුඹ වෙනුවෙන්

ජීවිතයම ලියන්නටය.

                                 ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

නුඹේ සිනහව

නුඹේ සිනහ

මහ වැහි පොද

වැටිලා එකිනෙක

ලය මත

පිරී තිරී හද වැව් තෙර

අගුළු දැමූ හද දොරටුව

කඩා දමා

පිටාර ගොස්

උනුව ගිය ලේ නහර ගංගා

සිහිලැල් කර ගලා යමින් 

මුළු සිරුරම පුබුදුවමින්

නැවුම් පනක් මට ලැබදි

දෙතොල් මතින් ගලා හැලේ

         ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

බුලත් හෙප්පුව

කැබිනෙට්ටුව තුල බලා හිඳි

කීප මසකට වතාවක්

පැතුමින් පිරි මැද ඔප දමා

කල එලි බසිනා හෙප්පුව

පඬුරු නොමැතිව පිරිනැමු

බුලත් අත් කිසිවක් 

නොපිලිගත් හෙයින්

දැන් හොඳටෝම හති වැටී

අගුලු ලෑ පෙට්ට්ගමෙක ගිමන් හරී

දූවිල්ලටම පෙම් බඳිමින්

                 -සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ-

පැනය

සත් රුවන් මිනි මුතු පිරුනු

සත් මහල් ප්‍රාසාද හිමි වුනු

කුටුම්භය අතහැර දමා

අභිනික්‍රමනය කල ඇයව

සත් මසකට පසුව හමුවී

ඔහු ඇසුවේය මෙලෙසින්

මන් නුඹට මොනවාද නොකලේ..??

"ආදරේ "

          -සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ-

සිර කල කිරිල්ලිය

පැතුවෙ මන් ඔබ සමග 

ජීවිතය සොයාගෙන

දුර ඈත ඉගිලෙන්න

ඔෆීසියෙ වැඩ අතර

ගැටී කහවනු සමග

ඔබ සොයයි ජීවිතය

සිරවෙලා මම අද

හැලි වලං දැලි අතර

කුස්සියේ වැඩ සමග

කිරිල්ලක වූ මා

ගැට ගසා නිවෙසට

තටු පවා අහිමිය

ඒත් මට

දුක වැඩිම 

නුඹෙ නමින්

සෑදු කූඩුවක 

සිරවෙන්න සිදුවීම

        ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

මරනානුස්සතිය

දෙණ අසල හිඳ

නෑයෝ

නොයෙක් 

මතක බන පද කියති

අහිමි වූ "නෑයා" පිලිබඳව,

මට කියන්නට ඇත යමක්

ඔවුන් නොඇසූ කතාවක්

ඇය පිලිබඳව,

ජීවිතය මා සමග හුවමාරු

කරගත්.

කටුක දිගු කාර්තු වලදීද

පහසු කෙටි කාර්තු හමුවේද

පා පැටලි ඇද වැටි වැටී

ජීවිත මගෙහි ඇවිද යන විට

මගෙන් ඈතටම ගිලිහුනු

සිහින අහුලාගෙන

යලිත් මා වෙතම දුන් 

අත් වාරුවක් වී 

මා සමග සිටි මිතුරිය

ජීවිතේ බර මා සමග

කරට කර උසුලාගෙන

දුක් පිරුනු කටු පොකුර

ඈ විසින් දරාගෙන

පිපුනු මල්  දුන්නීය මා නමට

මල් වඩම් සරසවමි ඒ මලින් ගවසා

නොහොඳ නෝක්කාඩු විසි කරමි චිතකයට

මට පිදූ ආලයම පමනක් තබා ගමි 

හිත ලඟින් තනියට

                   ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~    

තටු කැඩීම

රෑ තිස්සේ හිත අස්සේ

එක් රැස්වූ තුරුනු සිහින

වලින් හදාගෙන අත්තටු

නයට ගත් ස්කූටියට නැග

බලාපොරොත්තුවේ යතුරෙන්

ජීවිතයම පන ගන්වා

ඉගිලීගෙන ගිය විට වැඩපල වෙත

වසා තිබුනි ගේට්ටු පලු

කප්පරක් උසට තැනු සිහින

ලඝු කොට කොල කැබැල්ලකට

එල්ලා ඇත ගේට්ටුවෙහි

"රැකියාවෙන් අස් කර ඇත".

             ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

මරන පරීක්ශනය

පුවත්පතෙහි 

පොල් අකුරින්

කලු තීන්ත වැඩියෙන් 

පොඟවා

"සිය දිවිනසාගැනීමකි"

ඒ ලඟින්ම

තව ලොකුවට

ඡායාරූපයක් මියගිය අයගේ

අකුරු වලට තනි මැකුමට

ඇස් හොරාගැනුමට

ඡායාරූපයේ තැනකින්

රතු රවුමක් 

ලොකුකොට ඇත ඒ පෙදෙසම

කොනකින්

"ඇඟිලි අතරෙහි සිරවුනු 

වස කුප්පියක්"

දුටුවෙ නැහැ බොහෝ දෙනෙක්

රූල් නැති හිස් පිටු කිහිපයක්

නොයෙක් වධ වේදනා විඳ

ගුලි කොට පොඩි කර දමා

කාමරේ මුල්ලකට

වීසි කර තිබූ

ලියන්නට උත්සාහ දරා තිබුනි

එක් කොලයක 

මොනවාදෝ කටු අකුරින්

ලියා තිබුනු හැම වචනෙම

කපා කොටා හැම අතටම

කටුගා තිබුනා පෑනෙන් 

කියවන්නට නොහැකි විලස

ඉන්පසු හමුවූ කොල නම්

මුකුත් කොහේවත් නොලියුව

දහස් වේදනා විඳි 

පොඩි කල ගුලි කල

නැමුම් පාරවල්

පමනක් ඉතිරි වූ

රූල් නොමැති හිස් පිටුමය

    ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

බැඳීම්

වස්සාන කාලවල

සැඩ මාරුතයටත්

වෙන්කරන්නට ඉඩ නොදී

පොලොවේ තෙතමනයට 

ආලයෙන්

අත් යොදා පොලෝ ගැබ

මහා හයියෙන් බදා සිටින

රූස්ස ගස්

දැඩි නියං කාල අතරතුරදීත්

බැ‍ඳීම් අත් නොහැරම 

පස් අංශු අතරින්

අත් යවා

පොලෝ ගැබ සිසාරා 

එබිකම් කරයි

අවසන් 

ජල බිඳුවත් හමුවනතුරු

     ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

ගින්නෙන් ගිනි නිවීම

සිගරට් කොටයේ කෙලවර

දැවේ හෙමින් රතු පැහැයෙන්

ඒ කොටයෙම 

අනෙක් කොනෙහි

ආත්මයකි  ගිනිගෙන අලුවන.

දැවෙනා සිගරෙට්ටුවෙන්

එ ගිනි නිවීමට වෙහෙසන

           සකුන්‍ත හිරිමුතුගොඩ

 

නිවසක් උවමනා කර තිබේ

නිවෙසක් කියන්නේ

බිත්ති වලින් වටවූ

හිස් ගොඩනැගිල්ලකටමද

මිනිස් පුලුටක් නැති,

ඔවුනොවුන් ජීවිතය බෙදාගන්නා

ජීවන සුව‍ඳින් පිරුනු

ආත්මයන්ගේ සෙනෙහෙබර

නවාතැනකි නිවහන

නිවෙසක් වුවමනා කර තිබේ

නවතින්න නොව

ජීවිතය අලුතින් විඳගන්න

                            සකුන්‍ත හිරිමුතුගොඩ

ඈ සමග පලමු රැය

සඳ නැගී අහස් ගැබ

අත වනයි මට එන්න

පිනි බාන ගේ මිදුලෙ

තරු රටා කියවන්න

මදුරුවෝ වල් පල්

කොඳුරති කන වටකොට 

ඒ කතා අසන්නට

මා සිතේ ඉඩක් නැත

නිදිමත අවුදින් කොහේ හිඳ

ඇස් පියන් උඩම ලැගගෙන

ආයාසයකින් තොරවම  

මම හිඳිමි නෙත් කවුලු ඇරගෙන

ජනේලෙන් පෙරී එන

සඳ එලිය අතරින්

ලැජ්ජාවෙන් ඈත් වී සිටින

ඔබෙ මුහුන බලමි මම

සඳක් සේ විකසිත මුව මඬල

මුවා වුන කෙහෙරැලි කලු වලා

අතරින් මුදාගෙන ඔබ

සඳකැන් එවන්නී යන්තමට සිනාසී

ඔබේ තරු නෙත් මවන

රටා කියවීමට වෙහෙසුනෙමි

පෙරදාක නොකියූ රහසක්

රැඳී ඇත එහි සැඟව

හැ‍‍ඳින බොහෝ කල් වුවත්

අමුත්තක් දැනේ මට

මේ රැය තවත් රාත්‍රියක්

වාගේ නොහැඟේය

විදුලි පංකාවෙන් එවන

සිහිල් ඉඳිකටු ඇනී

ඈ වැලඳගනී මා උනුසුමට

ලැජ්ජාව අතහැර දමා

-සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ-

මල්සර

යොමා නෙතු සර

දමා මල් හී

නගා දුනු දිය

විද්දේය මනු ලොවට

 

අහෝ! වැද හී සර

දැදුරු වී හදවත

අයෙක් වලප්නා හඬ

ඇසුනි දෙව් ලොව වෙත

 

පෙර නොවූ අරුමයකි

මලින් සැදි ඊ හිස වැද

ප්‍රීති ඝෝෂා වෙනුවට

ඇසේ දුක් රාවය

 

ගෙන උක් දඬු දුන්න

නැගී සිය රිය මත

ආවේය මිහි මතට

ඇසිල්ලෙන්

 

වැදී මල් සර

නැගෙනා ආදරය

පටු පවුරු අතරෙහි සිරවී

විඳී නෙක දුක් ගැහැට

 

සීරී ඒ කටු කම්බි

මායිම් වලට

ආලයෙන් පිබිදෙනා හදවත

වැලපෙයි මහ හඬින්

 

ප්‍රේමයට ඉඩ නැති කල

කුමන ඵලද

දුන්නක් සමග

මල් හී අතැතිව හිඳ

 

කඩා උක් දඬු දුනු

පතොරමක් දමා ඔහු

තුවක්කුවකට

මෑනුවේය ඒ දෙසට

 

         ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~