තටු කැඩීම

රෑ තිස්සේ හිත අස්සේ

එක් රැස්වූ තුරුනු සිහින

වලින් හදාගෙන අත්තටු

නයට ගත් ස්කූටියට නැග

බලාපොරොත්තුවේ යතුරෙන්

ජීවිතයම පන ගන්වා

ඉගිලීගෙන ගිය විට වැඩපල වෙත

වසා තිබුනි ගේට්ටු පලු

කප්පරක් උසට තැනු සිහින

ලඝු කොට කොල කැබැල්ලකට

එල්ලා ඇත ගේට්ටුවෙහි

"රැකියාවෙන් අස් කර ඇත".

             ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

මරන පරීක්ශනය

පුවත්පතෙහි 

පොල් අකුරින්

කලු තීන්ත වැඩියෙන් 

පොඟවා

"සිය දිවිනසාගැනීමකි"

ඒ ලඟින්ම

තව ලොකුවට

ඡායාරූපයක් මියගිය අයගේ

අකුරු වලට තනි මැකුමට

ඇස් හොරාගැනුමට

ඡායාරූපයේ තැනකින්

රතු රවුමක් 

ලොකුකොට ඇත ඒ පෙදෙසම

කොනකින්

"ඇඟිලි අතරෙහි සිරවුනු 

වස කුප්පියක්"

දුටුවෙ නැහැ බොහෝ දෙනෙක්

රූල් නැති හිස් පිටු කිහිපයක්

නොයෙක් වධ වේදනා විඳ

ගුලි කොට පොඩි කර දමා

කාමරේ මුල්ලකට

වීසි කර තිබූ

ලියන්නට උත්සාහ දරා තිබුනි

එක් කොලයක 

මොනවාදෝ කටු අකුරින්

ලියා තිබුනු හැම වචනෙම

කපා කොටා හැම අතටම

කටුගා තිබුනා පෑනෙන් 

කියවන්නට නොහැකි විලස

ඉන්පසු හමුවූ කොල නම්

මුකුත් කොහේවත් නොලියුව

දහස් වේදනා විඳි 

පොඩි කල ගුලි කල

නැමුම් පාරවල්

පමනක් ඉතිරි වූ

රූල් නොමැති හිස් පිටුමය

    ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

බැඳීම්

වස්සාන කාලවල

සැඩ මාරුතයටත්

වෙන්කරන්නට ඉඩ නොදී

පොලොවේ තෙතමනයට 

ආලයෙන්

අත් යොදා පොලෝ ගැබ

මහා හයියෙන් බදා සිටින

රූස්ස ගස්

දැඩි නියං කාල අතරතුරදීත්

බැ‍ඳීම් අත් නොහැරම 

පස් අංශු අතරින්

අත් යවා

පොලෝ ගැබ සිසාරා 

එබිකම් කරයි

අවසන් 

ජල බිඳුවත් හමුවනතුරු

     ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~ 

ගින්නෙන් ගිනි නිවීම

සිගරට් කොටයේ කෙලවර

දැවේ හෙමින් රතු පැහැයෙන්

ඒ කොටයෙම 

අනෙක් කොනෙහි

ආත්මයකි  ගිනිගෙන අලුවන.

දැවෙනා සිගරෙට්ටුවෙන්

එ ගිනි නිවීමට වෙහෙසන

           සකුන්‍ත හිරිමුතුගොඩ

 

නිවසක් උවමනා කර තිබේ

නිවෙසක් කියන්නේ

බිත්ති වලින් වටවූ

හිස් ගොඩනැගිල්ලකටමද

මිනිස් පුලුටක් නැති,

ඔවුනොවුන් ජීවිතය බෙදාගන්නා

ජීවන සුව‍ඳින් පිරුනු

ආත්මයන්ගේ සෙනෙහෙබර

නවාතැනකි නිවහන

නිවෙසක් වුවමනා කර තිබේ

නවතින්න නොව

ජීවිතය අලුතින් විඳගන්න

                            සකුන්‍ත හිරිමුතුගොඩ

ඈ සමග පලමු රැය

සඳ නැගී අහස් ගැබ

අත වනයි මට එන්න

පිනි බාන ගේ මිදුලෙ

තරු රටා කියවන්න

මදුරුවෝ වල් පල්

කොඳුරති කන වටකොට 

ඒ කතා අසන්නට

මා සිතේ ඉඩක් නැත

නිදිමත අවුදින් කොහේ හිඳ

ඇස් පියන් උඩම ලැගගෙන

ආයාසයකින් තොරවම  

මම හිඳිමි නෙත් කවුලු ඇරගෙන

ජනේලෙන් පෙරී එන

සඳ එලිය අතරින්

ලැජ්ජාවෙන් ඈත් වී සිටින

ඔබෙ මුහුන බලමි මම

සඳක් සේ විකසිත මුව මඬල

මුවා වුන කෙහෙරැලි කලු වලා

අතරින් මුදාගෙන ඔබ

සඳකැන් එවන්නී යන්තමට සිනාසී

ඔබේ තරු නෙත් මවන

රටා කියවීමට වෙහෙසුනෙමි

පෙරදාක නොකියූ රහසක්

රැඳී ඇත එහි සැඟව

හැ‍‍ඳින බොහෝ කල් වුවත්

අමුත්තක් දැනේ මට

මේ රැය තවත් රාත්‍රියක්

වාගේ නොහැඟේය

විදුලි පංකාවෙන් එවන

සිහිල් ඉඳිකටු ඇනී

ඈ වැලඳගනී මා උනුසුමට

ලැජ්ජාව අතහැර දමා

-සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ-

මල්සර

යොමා නෙතු සර

දමා මල් හී

නගා දුනු දිය

විද්දේය මනු ලොවට

 

අහෝ! වැද හී සර

දැදුරු වී හදවත

අයෙක් වලප්නා හඬ

ඇසුනි දෙව් ලොව වෙත

 

පෙර නොවූ අරුමයකි

මලින් සැදි ඊ හිස වැද

ප්‍රීති ඝෝෂා වෙනුවට

ඇසේ දුක් රාවය

 

ගෙන උක් දඬු දුන්න

නැගී සිය රිය මත

ආවේය මිහි මතට

ඇසිල්ලෙන්

 

වැදී මල් සර

නැගෙනා ආදරය

පටු පවුරු අතරෙහි සිරවී

විඳී නෙක දුක් ගැහැට

 

සීරී ඒ කටු කම්බි

මායිම් වලට

ආලයෙන් පිබිදෙනා හදවත

වැලපෙයි මහ හඬින්

 

ප්‍රේමයට ඉඩ නැති කල

කුමන ඵලද

දුන්නක් සමග

මල් හී අතැතිව හිඳ

 

කඩා උක් දඬු දුනු

පතොරමක් දමා ඔහු

තුවක්කුවකට

මෑනුවේය ඒ දෙසට

 

         ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~