මිහි මත පිපුන එ රුවින් යුතු මලක් කොඳ
ලොව නෙත රැඳුන මිහිරෙන් සතු රුවක් වෙද
මගෙ හිත නිවන හැ ඟුමෙන් ගෙතු තැනක් සඳ
ඔබ මත ලියන කවියෙන් මතු නිමක් කොද
මුහුලස හැඟුම් ගඟුලෙන් පැන සරනු එන
සිසිලස පැතුම් පොදියෙන් සැන බිඳුනු තැන
එ දවස සිතුම් නුවනින් මැන කරුනු ගෙන
නිසි ලෙස නැවුම් සුවඳින් ගෙන වඩිනු මැන
ගු ව න ත ඇ සෙ න මිහිරෙන් යුතු කුරුවි සර ස ව න ත මැ වෙ න ඔබෙ කට හඬ එකළු කර නු ව න ත ගැ ටෙ න යලි නොඑනා `` ඔබේ වර
ල ව න ත නැ ගෙ න මද සුසුමකි විඩා බර
හ මු වු ව මෙයින් මතු දිනයක අහඹු ලෙද
මි මු නු ව තෙපුල් සිහි කර එදවස බොලඳ
ප ල මු ව නැගුන පිසදා වට කඳුළු පොද
ග ය නු ව හදෙහි වෙන හඬවා මතක පද
ගසක අතු අග මල් පිපෙන මුත්
එයට හැකිවෙද උපදවන්නට
තනිවම කුසුම්
අවට පරිසරයෙන් කිසිම
උදව්වක් නොමැතිව,
හිතු මනාපෙට
ඊට පුබුදුවනු නොහැකිය
පොහොට්ටු පවා
හොඳින් වැඩුනු
කෙලෙස පවරනුද
ලඳරුවෙකුගේ ඉරනම
විසඳීමේ අයිතිය
සින්නක්කරව අයෙකුට
හෝ එක් පසෙකට
ඔබ අයිති මේ විසල් ලොවටය
නුඹ එහි කොටසකි
ලියන කවි පද අතර
ලිහා ඇති සන්ධි පද
උපමා රූපක දිගැර
මල්ලකට අත දා
පැනි රස සොයන
පුංචි කෙල්ලක මෙන්
සොයනවා ඇති ඔ බ ව ම
නිශ්ඵලය නොකියන මුත්
නොවෙහෙසෙන්න එලෙසට
නොයෙක් පාට තැවරූ
එකිනෙකින් වෙන් කල නොහැකි
දිය සායම් සිතුවමකි
කවි පද
ඒ තුල
සැඟව ඇති ජීවිතය
යලි ලිහා බලනු මැන
මට මාව නැති උනු රුදු දවස් අග
නුඹම රැඳි ඉන් බෝ හවස් වල
සිරස දිවු මුදු ඇඟිලි තුඩු රඟ
කියා දුනි ජීවිතේ අරුමය
පලා යන්නට නොදී එකලට
ජීවිතය වෙත මා තදින් බැඳ
දහස් රැහැනින් වෙලන අරුමය
ප්‍රේමයේ අරුමයම නොම වෙද
එදායින් පසුව
කිසිම දවසක හමු නොවූ
කනින් කොනින් වැකුනු
වග තුගින් පමනක්
තතු දත්
ඇයව දුටුවෙමි
කුමක් විනි දැයි ඈ හට
බෝ කලක් සිතෙහි
හොල්මන් කල
කුහුල
එකෙනෙහිම අවදි විය
ඈ ගත පුසුඹ
අවදි කරවයි මතක
ඔසවා අතීතයේ වේල් පට
“තවමත් ඒ පර්ෆියුම්
බ්‍රෑන්ඩ් එකමද?”
හුරු පුරුදු
ලපටි කෙල්ලගේ
ලකුනු
කෙමෙන් මැකී ගොස්
මුහුකුරා ගිය මුහුනකින්
යුතුය ඈ දැන්
අවසාන හමුවේදි
ඉවසා බැරිම තැන
ගසා දමා මා සුරත
යන බව ඉලක්කය වෙත
කී වදන් නැගෙයි සවනට
වෛවර්න සාරිය
බදා
ඈ කරෙහි එල්ලෙන
කලු පාට බෑගයෙහි
පොත් මල්ල
තතු කියයි ඒ ගැන
දෙමගකට ගිය මා ඔබ
එක අතට යනු පෙනේ
ජීවිතය සොයාගෙන
මදක් ඉස්සී එබී බලා
වම් අතේ වෙදැඟිල්ල
නෙතු අගින් පිරික්සන විට
යාබද අසුනෙහි යුවතිය
කොනිත්තයි මගෙ අත
~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~
මගේ ලොවත්
ඇගේ හිතත්
සමීප යැයි
පෙනුනු නිසා
මගේ දෙ අත් දිගු කෙරුවෙමි
ඇගේ දෑත හිමිවන ලෙස
මගෙ දෙ අතට ඔබේ දෙ අත්
හසුවූ මුත් එදිනෙන් පසු
පෙනුනේ එවිටයි අපහට
මහා පලල් ආගාධය
අප දෙදෙනා අතර ඇඳුනු,
මගේ සිතට ඔබේ සිතැඟි
සැබැවින් දුර බව
දැනුනෙත් එදිනෙන් පසුවයි
හදෙහි සිතැඟි සඟවාගෙන
වේදනා දුකින් තෙරපුන
ඒ කාලය නිමවේ යැයි
සිතූ නමුදු
එදිනෙන් පසුවය නැගුනේ
බොහෝ ගැටුම් පිරි එ හවස්
පෙමින් පිරුනු අල්ලාප සල්ලාප
මැද පවා
ලඟ නැති මුත් අප දෙදෙනා
මා දෙනෙතට ඔබේ නයන
බලා එකිනෙකින් එල්ලය
අල්ලාගෙන කන වැල
පිය නැගුවේ එවන් ගැටුම් මැදය
ඔබ මා වෙත
මා ඔබ වෙත
අපි අපි වෙත
කලු වලා කැරලි අතරින්
නිල් වලා මේඝ දූතයෝ සමග
කරට කර
බැස යන ඉරෙහි
රත් පැහැය එබී බලන සැඳෑවක
මට පෙනෙනුයේ
රිදී රේඛාවක සලකුනක්වත් නැති
කලුම කලු අහසකි.
රැඳෙනු මැන මොහොතක්
හදෙහි පිපි රතුමල්
පිරිවරාගෙන
පා නගා ඇය එන තුරු,
සුලං මත පාවෙන
වරා මලක් සේ
සැහැල්ලුව හද
සිතැඟි දරාගෙන
කඩි මුඩි නොකොට
ඈ
රාත්‍රිය නැගෙන
තුරු සිටිනා
කුමුදු මල් මාලතිය
මෙන්
ඉවසිල්ලෙන්
පෙර මග බලමින්,
ඇය පමාවුවහොත්
රැඳී ඉන්න
සැනින් පැමිනියහොත්
තවත් මොහොතක්
මදක් නැවතී
ඉන්න
ඈ හද කැදල්ල මත
රංචු ගැසුනු
සිතුවිලි කුරුල්ලන්
හට
ඉඩ හරින්න නිදහසේ
ඉගිල යන්නට
නොඉවසිල්ලේ ගල්
ගසා බිය නොකොට
සහය වී ඈ සමග
හැඳිනගන්නට යහමින් ඔබ ගැන,
අතීතයෙන් උරුම කොට පැවරූ
දූලි බැඳුනු උපැස් යුවල පිසදා
රැඳී ඉන්න සමීප වන තෙක්
ආගන්තුක හදෙහි සුසුම් පනිවිඩ
කියවන්න කැඩපතක් වන්
ඈ යුග නෙත්
අන් සියල්ලට පෙරම
ඉඩ හරින්න ඇය හට
මුසු කරන්නට
ඈ සිතැඟි ගුවනට රිසිසේ
වයලීනයට ඇරයුම් කරන
සුමියුරු බටනලාවක් වී
අමතා
පිලිගන්න ඒ වදන්
ඈ මත නොපටවා
අන් සිතුම් බලයෙන්
එවන් දවසක ඇයම වී
එනතෙක්
*"If she comes soon
wait for her
And if she comes late
wait"
*Roger Waters - Wait for her - https://youtu.be/iSl1kmQMG2E
කතා බස් මැද
කරකවා
සියුම් දල සීරු මාරු
අන්වීක්ෂ ඇසෙන්
පිරික්සද්දී අපි අපිව
ජීවිතේ කදාව මත්
කාච නෙත් යොමා
හාත්පස
සැරි සරද්දී අප දෙදෙන
ඔබ මාව, මා ඔබව
සොයා යද්දී දිවි මග
ගැටෙද්දී අප සිතැඟි
එකිනෙක පෑහෙද්දි වාගෙම
හැඳිනගත්තෙමි ම මාව
මල් විසුල කෙම් බිම් මෙන්ම
තුඩු ඇනී රිදවන කටු පඳුරු
මා තුල පිපි
ඇවිද යන කල - දුර ගමන් මග
සොයමින් අපි අපිව
යන ගමන් මග අතර
පියවි ඇසකට නොපෙනෙන
සියුම් තැන් විනිවිදිමින්
හැඳිනගත්තෙමි මම මාව
සොයා යද්දී ඔබ ගැන
කිසිදු “එලයක්” නොවේ යැයි
බලෙන් උදුරා ඉවත ලූ පසුත්
කෙඩෑරී වී ගිය
ගස කියයි
දුර්වර්න
වියපත් පත්‍ර හැර
කියා දෙන්නෝ
කවරහුද
ගසක් නම්
වැඩෙන සැටි
දරා බාධක
නොමියැදී
නොසැලී හිරු
එලිය වෙත
නැගෙනා’යුරු
ලාබාල තුරු
පත් වලට
ඇද වැටුනු
පසුවත්
ගත සවිය දියකර
සියල්ල උන් වෙතම දෙවමින්
*නාසින් පොත් පිලිස්සීමෙන් අනූ වසරක්
අන කෙරිනි
පුලුස්සා දමන ලෙස පොත්
ඔව්, ඉනුත් වටිනාම දෑ
ගිනි පෙනැල්ලෙන්
මකා දැමිය යුතු බව සදහටම
අඳුර රජයන යුගයකට
නිවාලිය යුතු බැවින්
මිනිස් වග
ලෝකයට විහිදු
හැම පහන් සිලු
අලු පිසදා නැගිට විත්
බොහෝ කලකට
පසු,
පැරනි මතකය
රිදුම් දෙන
පාළු සවසක
විටින් විට
අතු ඉති යොමා
දොරගුලු හැර
එබී
කොනිත්තවන
දුරාතීතයේ
මතක සොහොන්
ගැබෙහි
සිත පතුලටම
ඇදුනු මුල්
සොයා ඇදුනෙමි
සොහොන් ගල් මත
අතුල්ලා මදින
ලද
පොරොවක් අතැතිව
සියල්ලම
සුනු විසුනු කරන
වියරුවෙන්
යොදා සියළු වැර
කිහිප පහරක්
එල්ල කෙරුවත්
බලා හරි එල්ලය
කිසි උවදුරක්
නොවී එයට
හැම පහරකින් පාහේ
මා දෙඅත් පමනක්
තුවාල වී, රිදුම්
වැඩිවේ
වහා ආවෙමි හැරී
ආපසු
මනස් ලෝකයෙන්
පෙරටත් වඩා
දැදුරු වූ සිතකින්
*******
ඉනුත් බෝ කලක්
ගතවී
මතක සොහොන් ගැබ්
සමග ගනුදෙනු කරමින්
ජීවිතේ ගව් ගනන්
දුර ගෙවා ගොස්
සවසක
පෙනේ මට
ජරපත්ව ගිය
සොහොන් ගැබ
පිපුනු සුදු මල් අතර
නටඹුන්ව ගිය
යමක් පමනක් ඉතිරි
ව.
සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ
මතකයිද
සඳ පෑයූ නිශාවක
තියා නිකට උරහිසට
හීන් නිය තඩු දික්කර
රෑ අහස දිහාවට
තරුමල් වල හැඩ
හඳට පෙම් කරන බව
කියා දොඩමළු වෙද්දි ඔබ
“හාවාට කැමති වුනත්
ලොකුම ලොකු ආවාට පිරුනු
පින්තූර වලට ආස නෑ”
නොරුස්නා බසක් කියූ විට මම
රිදෙන්නට කොනිත්තා
කන් පෙත්ත
හාවාටත්, එය නෙලා ඇති
අවලස්සන සඳටත් දෙකටම
පෙම් බැඳීම
ආලය බව
මිමුනුව හැටි
ලිහී බැඳි අතැඟිලි
පා නගද්දී ඉවතට
නැගූ ඒ සිනා රැලි
කෙලි ලොල් කවටකම්
රැඳි ඔබේ මතක වත
යවා බඳවට දෙඅත්
හනිකට තුරුලු වෙයි
~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~
ඈත ගිරිකුල හිසින් මතුවන මහළු තරුවක් අත වනයි
ජීවිතේ ජය ඉම නගින්නට සැලෙන නෙතඟින් ගතු කියයි
අතරමගදී පය සැලෙන විට දැවී දැවී එලි විහිදුවයි
කෙසේ හෝ ටැඹ පසු කරන්නට ඉත සිතින් හිඳ වෙර දෙවයි
හත්දින්නතේ නොපෙනෙන තරුව වී එලිය සැනෙකින් මැකෙයි
දිවි මගේ ලියු සිහින පිටු, වැකි අළුව ගිය සේ සිත හඬයි
අහස් ගැබ මැද පුරුදු එලියක් කොනිත්තා මා ඇහැරවයි
නිවී ගිය නැගි එලි පහන් සිල, තරු කැලක් වී යලි දිලෙයි
~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~
ඉසිඹුවක් නොමැති තැන දරා කලු වලා ගැබ
නෙත් සලා මුදා හල බරැති වැහි කඳුලු පොද
කෙහෙරැල්ලක් වත් රඳනු බැරි මුදු කොපුල
අත් හරියි මැකී යනු පිනිස වැද පොලෝ තල
සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ