ඈත දවසක
හිරි පොද වැස්සෙ නැටූ හැටි අපි
වතුර වලවල් උඩින් පැන පැන
සතුටින් ඉපිලෙමින්
තාම මතකයි,
මුරුගසං වරුසාව ඇද හැලුනා
ඇගෙ සුරත ගිලිහුනා මා අතින්
අකුනු සර මහ හඬින් ගැටුනා
ලොවම කලඹා බියෙන් සොලවා
මම ගුලි වුනා
තනිපංගලමෙම මඩුව ඇතුලට
මතක හිරිකඩ පොදින්
තෙමුනත් වරින් වර
උනුසුමට හිටියෙ පිලිකන්න මත
බේරී මහ අකුනු පහරින්
ලොකුම ලොකු වැහි බිංඳු වලින්
කිහිප දොහකට පසුව
යලිත් පැමිනුනා පොද වැසි
පෙම්වතුන් පෙම් කෙලින
බලා හිඳියෙමි නිරාමිස හැඟුමින්
අත්ල උඩුකුරුව දිගු කලෙමි
දින දින වහලයෙන් එපිටට
මැන බලා ගැනුමට වැස්සෙහි තරම
ඇස් යොමා සිටියෙමි අහස් කුස
පැමිනේද යලි සැඩ කුනාටුව
සැක හැර බලා දැන
සුපුරුදු දැහැන් බිඳ
හීන් වැහි කෝඩයක
සුවය විඳ ගැනුමට
පය තැබූ විට මිදුලට
සලිත කරමින් සියොලඟ
මහ හඬින්
පෙර දිනක පතිත වුනු
හෙන හඬ පුපුරනු
සිත් ගැබින් මට ඇසුනි