සිත්තරාවී

නිල් නුවන් තරු කැට අගින්

හිනැහෙමින්

සිත් අහසට ඉගි කරමින්

ජීවිතය මත 

නොමැකෙන සිතුවම් අඳිනා

සිතේ පෙර ඇදී ඇති

තනිකමේ බලි කුරුටු

මකන්නී ආදරෙන්

මහත් වූ සෙනෙහසින්

මගේ ලය මත හිස තබාගෙන

පාට රතැගිලි තුඩු අගින්

පිරිමදින්නී හදවත

සිතුවිලි පින්සල් පහරින්

පෙම් රටා අඳිමින්

නේක වර්ණ කැටි කරගත්

හැඟීම් පාට කූරූ

මගින් 

ජීවිතයම ඔප කරමින්

නොමැකෙන සිතුවම් 

අඳිනා

නුඹයි මාගේ සිත්තරාවිය…..

               ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

 

පැමිනි දුක් පැනි රසද

ගිමන් කල කුරිරුකම් දරාගන්නා තරමටම

ලඟ එන වසන්තය කෙතරම් මිහිරි වූවද

අදටත් වඩා හෙට තවත් නරක බව දැන දැනම

පැමිනි දුක් පැනි රසයි සිතා කෙලෙසින්ද

සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ

මා ලියන කවි අතර

මා ලියන කවි අතර - නුඹ හිඳී සැඟව

කවි ලියන හැම විට - නුඹ නැගේ සිහියට

නුඹ මතක් වෙනකොට - හිත දුවයි ඉවතට

සිත රැඳුනු විට ඔබ ලඟ - කඳුලු එයි නෙතගට

කවියෙන් අඩක් ලියූ තැන - මතක පොත ඇරේ හෙමිහිට

වසා දමා කවි පොත - දුවන්නෙමි ඉවතට

කවියෙන් දුරස් වූ විට - සිත කියයි මෙලෙසට

කිසිදාක හිමි නොවන - සුන්දරම කවිය ඇය

කවි ලීම මෙතරම් - දුකක් යැයි සිතුනද

ලියන්නේ නොවෙද මා - හෙටත් මේ කවියම

කවි කෙතෙක් ලීවත් - කිසිදාක අත් නොහැරෙන

නුඹයි ලා හිරු කිරන - කවි සිත ඇහැරවන

              ~ සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

සඳවත

වලාකුලට මුවා වෙලා

ගිලන් ව 

වැහැරී ගිය සඳවත

රහසේම හඬා වැටෙයි

ලප කැලලින් පිරුනු

ඒ මුහුන කියන්නේ

තුන් යම නිදි නොලැබ

විඳි දුක් ගැහැට නොවෙද

අම්මේ නුඹෙ මුහුන

වාගේය සඳවත 

හොර රහසේම හඬන

සඳ වටා ගැවසුනු තරු කොහිද

හැංගීද

අපි වගෙම දුප්පත්කමට

උකස්කොට

අඳුරටම සින්න වීද

එබී බලනා විට

කකුලෙන් ඇදුමටම පොරකන

කලු වලා මැඩගෙන

එලිය කරනා සඳවත

නිහඬවම සිටින්නේ මන්ද

නොකියාම නූඹ විඳි දුක් කන්ද

අම්මේ නුඹ වාගේය සඳවත

හිරු නැති රෑ අහසෙ

එලිය බෙදනා ලොවට

දුක් කඳුලු මැඩගෙන

හෙටත් පායන්නේ නොවෙද

ගිලන් වූ සඳවත

~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

නිමා වූ වසන්තය

මුල්වරට
නුඹ මුන ගැසුනු දා
කොවුල් සර අවදි වී
මා හදේ වසන්තය අවදි විය.

මා ඔබේ ලොව තුල නැති බව
පැවසූ පසු
වසන්තය නිමවී
කොවුල් සර ගොලුවී
රුදුරු කටුක
ගිම්හානය ඇරඹිණ.

ගිම්හානයේ අග

නොසිතූ මොහොතක
ඔබ පැමිණ කීවද
මට ඇළුම් කල බව

එහෙත් කුමරිය

වසන්තය නිමාවූ පසු
ඔබ පැමිණ කීවද
මා ඔබේ කියා සොදුරිය
නිමාවූ වසන්තය යළිත් පිබිදේවිද

වසන්තයේදී ඔබේ පෙම පතාගෙන
තුරු අතරට වී ගී ගයමින් සිට
සැතපෙන කොවුලා යලි පිබිදේවිද

සිත් අරණ තුල පිපුනු පෙම් මල්
වසන්තයට පසු පරව ගොස් අද
කටු පදුර පමනක් ඉතිරි වී ඇත

දිය පහස පතා සිට වසන්තයේ අග
පවස දරාගෙන මියැදුනු ඒ පෙම
ඔබේ වදන් පොද වැස්සෙන් යලි පිබිදේවිද??

                                                      ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

ආදරය වරදක්ද

ආදරය වරදක්ද තනිවෙලා සිටින විට

මට හැඟෙයි සිඹින කල අතීතයෙ මතක පොත

පාසලේ නිල ඇඳුමෙ රැඳුනු සුවඳක් වෙත

සිත දුවයි යොවුන් වියෙ සුන්දරම කාලයට

පොතේ පිටු පුරා ලියු පෙම් සැමරුම් අතර

වියළුනු කඳුලු බිඳු ඇත රටා මව මව

මලක් සේ හිනැහී පරවුනත් කුළුඳුල් පෙම

ප්‍රේමයේ සුවඳ පොද තවම ඉතිරිය සිත ලඟ

මව්පියන්ගෙන් පෙමට වරම් ලබනට බැරුව

ඔබ එදා නොකියාම ගියත් මා තනිකර

පැරදුනේ අප දෙදෙන නොවේ එදවස වෙන්ව

උතුම් වූ ප්‍රේමයයි ගිලිහුනේ පරාදව

වෙන් වුනු දා පටන් කඳුලු ගංතෙර වැතිර

සිනාවක් මුවගට නැගුනු කාලයක් අමතකව

අතීතයෙ ප්‍රේමයේ නටඹුන් වල සිරව 

විඳින්නෙමි දඬුවම් පෙම් කල වරදට

කැකුළු සිත් සෙනෙහසින් එකට එක්කොට තබන

ආදරය වරදක් ය සිතන්නේ කෙලෙසද

වරදකැයි ආදරය පෙම්වතුන් වෙන් කෙරුම

එය නොවෙද වරද විඳිය යුතු දඩුවම

~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

කොවුලනි නොගයන්න

කොවුලනි නොගයන්න

තවත් වසත් ගීය

වසන්තය ළඟ ළඟම 

එන බව කියමින්

නීරසය ඒ වදන් 

දැන් නම් දෙසවනට

නුඹ,

උගුර ලේ රහ වනතෙක් 

කෑ ගසා කීවද

ගතවූ වසරකම

වසන්තය නම් 

ළඟ පාතකවත් නැත

වැඩපලේ,

කොඳු කැඩෙන වැඩ තොගය 

වෙහෙසෙන තරමටම වැටුපක් නොලැබේය

සීත පුටු රත් කරමින් මහ උන් තරවේය.

මට නම්

අවුරුද්ද

තවත් එක දවසකි

ගෙවී ගිය දින ගනන්

වාගේම

කටුකය ගිම්හානය සේම

එරබඳු මල් සුපිපෙන්න

තව තවත්

අතු අගට වී 

රත් පැහැයෙන් බබලන්න

පවසමින්

අපගේ කඳුළු කතාව

ලේ කදුලු දිය කර හරින.

  

                        ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

බලාපොරොත්තුව

 

අඟහිඟකම් අහස උසට

හිත දවමින් නැගෙනා විට

ජීවිතයේ දුශ්කර බව

හද සිතුවිලි පෙලනා විට

බාධක දුක් පීඩා මැද

දිවියේ අරුත බිඳී යන විට

ජීවිතය අලුතින් ලියවන

එකම සිහිනය 

නැවුම් ලොවක් ගැන බලාපොරොත්තුව

~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~

අසමානතාව

නගරය තුල අහස උසට සැදි            මාලිගාය

ඒවා තුල නටන වයන බඩවල් සහ කටවල් ය

රස මසැවුල් විඳින බඩ මහත        ඇඟවල් ය

ඔවුන් අත තිබුනේ මීවිත පිරි               වීදුරුය

තැනින් තැන විසිරුනු බල්බ් වැල් විසිතුරු

මවයි එලි දේවතා සදෙව් ලොව       අයුරු

දසත එන ගීතිකා හඬ නැගෙයි       මියුරු

විඳිති දන මේ සැප ලෙසට             අමයුරු

සිනහ මුසු මුහුනුය තැනින් තැන තිබුනේ

රත් පැහැ නෙත් ය සාදයෙම        මැවුනේ

සොඳුරු පිලිසඳරවල් ඒ අතර       රැඳුනේ

නොයෙක් භෝජන වලිනි සාදයම පිරුනේ

 

 *      *       *       *      *     *     *       *  

දිරාපත් ලෑලි වලට ඇන                ගසා

සදා තිබුනි බිත්ති සතර සිව්           දිසා

තිබුනේ අඳුරු බවකුයි නිවෙස්      වසා

නැංවෙයි රිදුම් හඬ පවුලක්         පාසා

එකින් එකට පූට්ටු කර තනා තිබුනු ලෑලි   ගෙවල්

අතර නොතිබිනි තැනින් තැන විසිතුරු බල්බ් වැල්

තිබුනේ අහරක් නොමැතිව වැහැරී ගිය     බඩවල්

කෘෂ ඇඟවල් තැන තැන ලෙස වේලුන     පරඬැල්

ගැහැනුන් අතර නැත තිබුනේ නෙත් දවටන    රසඳුන්

ඇවිදින මල සිරුරු ඇත හැමතැන                   සරමින්

දැඬි නියගයට පසු මිහි කත වතුර බිංඳු යදින ලෙසින්

ඇරී තිබුනි කටවල් ඉහලට යන්තම් අහරක්    යදිමින්

                                          ~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~