නාස්තෙන්කා,
එනවාද නැවතත්
රෑ නවයෙ කනිසමට
හිරු නොබසින රැයක
එදා අප දොඩමලු වූ
මේ බංකුව මතම හිඳ
බෙදාගන්නට දුක සැප
අසන්නට
“සිහින දකින්නෙකුගේ ජීවිත කතාව”
නාඳුනන මා මුණ ගැසුනු පළමු රැයෙහි
දන්නාඳුනන ලෙස කතා කල සැටි
සිනාවෙන් බර මුහුණ පහතට නමාගෙන
ලැජ්ජාබරව රත් පැහැගත් කොපුල් සැඟවූ සැටි
වෙවුලන දෑතින් ඔබ දෑත පටලා
සක්මනේ ගිය සැටි
මතක පොත පෙරලා යලිත් කියවන්නට
කිසිවෙකුට නෑසෙන කොනක
බංකුව මත හිඳ
ජීවිත කතා අසා උන් හැටි
කළුවන් ඇසි පිය මත
මැණික් කැට රඳවමින්
මා සුරත ගෙන පරිස්සමට
කඳුළු කතාව මිමුණුව සැටි
රෑ මැදියම ගෙවෙන තුරු
අත් පටලා ගෙන
දොඩමලු වූ සැටි
හද කවුලු විවර කර
යන්තමට කොහෙන් හෝ වැටුණු
පහන් එලියෙන් දෑස බලාගෙන
ලිහී නොයන සේ සුරත තදින් ගෙන
රැය පුරා ආදරය කෙඳිරූ හැටි
සඳේ එලියෙන්
මං මාවත් දිගේ ඇවිද
ගියෙමු
පෙම් බස් දොඩමින්
සිහින මවමින්
එහෙත්,
ඔබ යලිත් නොඑනු ඇත
මා හා ගෙවන්නට ඒ දවස්
ඔබ හා ගතකල දිනයන්
සතුට පිරි දිනයන් ය
හුදෙකලා මා ලොවට
නාවාට කම් නැත
නුඹ හා ගෙවුනු
ඒ ප්‍රමෝදයේ
එක් මිනිත්තුවක්
හොදටෝම ඇති මට
ජීවිතයටම සෑහෙන්න
~සකුන්ත හිරිමුතුගොඩ~
No comments:
Post a Comment